Çok sevdiğim bir teyzem kanser oldu ve yakın zaman önce de kaybettik.Hastalandıktan bir sene kadar sonra (bence durumunu anladı ve ) artık dikemeyeceğini düşünüp beni çağırdı ve kumaşlarını bana verdi.Kumaşlara dünya para veren ben, bu duruma çok sevindim ve uça uça gittim kumaşları almaya.Keşke almasaymışım.Ben hep iyileşeceği umudundaydım.En azından iyileşmese de yaşı 60 civarında olduğu için bu kadar hızlı ilerlemez sanmıştım ama malesef öyle olmadı ve 2,5 3 sene sürmedi hastalık süreci.Ruhun şad olsun Mualla Teyze.Allahtan senin için rahmet diliyorum.
Bana da kumaşlar miras kaldı ama baktıkça hem mutlu oluyorum kumaşlar atıl kalmadı diye hem de içim acıyor.Alırken neleri düşünerek aldı acaba ama kime kısmet oldu diye...
İşte bu kumaş onlardan birisi.Ben de şort olarak değerlendirdim.Bir tanesine de gömlek diktim kısa kollu onu da bir başka postta paylaşırım.Bir tanesi de şu tropik eteğin kumaşıydı.
Hoşçakalın, sevgiyle kalın....Hayat çok kısa inanın.Bir kaç kere ölüp ölüp dirilmiş gibi konuştum farkındayım ama 3 kişinin son zamanlarında yanındaydım, bana yetti.İllaki bişeyleri yaşamak gerekmiyor anlamak için gözlemlemek de yetebiliyor.İçinizi kararttım ama bu da hayatın bir gerçeği ve bunu bilerek yaşarsak herşeyi kafaya takmayız, hayatın tadını daha fazla çıkarırız gibi geliyor bana...
Sevgiler....:))